We spraken: Edwin van Zuiden en zijn dochter Amber
# Wat was de reden dat u (Edwin) naar de voorstelling bent geweest?
Omdat ik enkele spelers persoonlijk ken en we regelmatig met elkaar spraken over de voortgang van het stuk, begon ik nieuwsgierig te worden en wilde ik de voorstelling graag zien.
# Wat heeft u persoonlijk met dit thema?
De vader van mijn zwager heeft Alzheimer, en ik zie steeds tot mijn schrik dat hij heel hard achteruit gaat. Het is vooral te merken als we een gesprek voeren met elkaar.
# Edwin, waarom vindt u het belangrijk om uw elf jarige dochter Amber bij dit onderwerp te betrekken?
Als 1 op de 3 mannen en 1 op de 5 vrouwen te maken krijgen met Dementie dan krijgt Amber er dus waarschijnlijk ook mee te maken in haar leven. Ik denk dat het heel goed is voor je bewustwording dat je de signalen herkent en dat je gaat begrijpen wat dementie in houd. Dit geldt natuurlijk ook voor de jeugd, ook zij moeten het een keer gezien hebben en hun begrip over dit thema vergroten. Hiervoor is dit theaterstuk een heel goed hulpmiddel. De spelers hebben de praktijkvoorbeelden zelf meegemaakt en kunnen het als geen ander overbrengen. Ik heb het theaterstuk twee keer gezien, in eerste instantie ben ik alleen gegaan en heb thuis het een en ander over de voorstelling verteld. Daardoor kreeg Amber ook belangstelling voor dit onderwerp.
# Amber, zou jij iets kunnen vertellen over jouw beleving van dit theaterstuk?
Ik ben mee gegaan toen papa vertelde over de scene met de tompoezen, daar moest ik thuis al om lachen. Ik vond het leuk dat het kleine stukjes waren want dat maakte het interessant om naar te kijken. Het was ook best goed te volgen, al moest ik papa soms wel uitleg vragen omdat ik niet helemaal begreep waarom een speler in de rol van een opa iets deed. Het viel me op dat de spelers in de rol van een opa of oma soms wel erg leken op het gedrag van kleine kinderen, dat vond ik wel wat vreemd. Het was leuk om te kijken, ik heb vooral veel gelachen.
Edwin vult nog aan: omdat ik het al een keer gezien had kon ik ook beter uitleggen aan Amber waarom iets gebeurde. Vooral het onvoorspelbaar gedrag in de scene in huis met de gordijnen vroeg om wat meer uitleg.
# Amber, heb je er nog met anderen over gepraat en kan je vertellen waarom anderen kinderen dit ook moeten zien?
Nee, Ik heb er niet op school over gepraat maar toch vindt ik het wel belangrijk dat andere kinderen hier ook meer over zouden moeten weten.
Edwin vult aan: De stukjes eindigen vrijwel allemaal met een lach, het was niet te zwaar en het stuk bleef luchtig. Toen Amber zei dat ze er naar toe wilde gaan vond ik het meteen een goed idee. Er was geen stukje bij waarvan ik dacht dat het voor Amber wat te heftig zou kunnen zijn. Ik sluit me er helemaal bij aan dat zeker op de middelbare school de jeugd deze voorstelling zou moeten zien zodat ze er daarna met elkaar over kunnen doorpraten in de klas. Vooral de manier waarop dit stuk gespeeld werd, is voornamelijk voor jongeren heel toegankelijk.
# Is dit onderwerp in jullie gezin nog levend?
Vooral tijdens de lunch op het werk viel het me op dat als je er over praat met je collega’s, iedereen er wel over mee kon praten. Situaties werden herkend en al snel geeft dat gespreksstof, zelfs als zij de voorstelling niet gezien hebben. Ieder heeft toch zijn eigen verhaal, het thema dementie leeft echt bij heel veel mensen. Zo’n voorstelling is natuurlijk wel een heel goed hulpmiddel om een gesprek te beginnen over dit onderwerp, want dementie bespreekbaar maken gebeurt niet zo snel zonder aanleiding. Ik denk dat dit ook het doel was van deze voorstelling; dementie bespreekbaar maken.
Omdat we in onze omgeving iemand hebben die dementerend is, kan ik nu ook bepaald gedrag van hem beter plaatsen. Bijvoorbeeld het schuifelen naar de drempel die hij niet goed over durft te stappen. Nu begrijp ik dat dit gedrag met dementie te maken heeft. Door de voorstelling heb ik echt het gevoel dat ik even binnen mocht kijken in deze voor mij wat vreemde wereld van een dementerende, dit is ook belangrijk voor de jeugd.